Od Ogiona

Chłopak wracał do siebie zaskakująco szybko. Miał w sobie sporo, zwierzęcej wręcz, witalności i wolę przetrwania. Sprawy nie ułatwiał mi jednak Sekol, który był przeciwny wpuszczeniu rannego do zamku.

- Żywy, tutaj! Mogą być z tego tylko problemy. Nic więcej. Wyrzuć go, Małpo, na zbity pysk.– powtarzał w kółko.  W końcu zdenerwowałam się kazałem mu zamilknąć. Usadowił się więc w pokoju chłopaka na starej komodzie i siedział tam niczym gargulec, wlepiając we mnie żółte ślepia za każdym razem gdy sprawdzałem stan nieznajomego.

Po dwóch dniach chłopak obudził się. Otwarł oczy niepewnie, akurat kiedy zmieniałem opatrunek.

- Irezaja… - wyszeptał i próbował wstać. To nie było mądre z jego strony. Jęknął z bólu i opadł bezwładnie. Myślałem, że znowu stracił przytomność. Sękol zlazł wreszcie z komody i zawisł nad mężczyzną uczepiony zasłony.

Mężczyzna znów się poruszył i otworzył na powrót oczy. Spojrzał na mnie, późnij na wiszącego nad nim stwora. Widziałem w jego oczach strach i nienawiść.

- Kim…? – wychrypiała ledwo słyszalnie.

- Spokojnie nie skrzywdzimy cię – odpowiedziałem. Sękol posłał mi spojrzenie, które mogła znaczyć jedynie „mów za siebie”.

- Muszę… iść. Ona… - mężczyzna znów próbował się podnieść.

- Nie radzę. Musisz odpoczywać jeżeli chcesz wyzdrowieć. Rana była paskudna…

- Nie… Ja muszę. Nie rozumiesz nie mogę tak tu leżeć. Ona jest w niebezpieczeństwie…

- Nie wiem o kim mówisz. Ale jeżeli twoja towarzyszka wpadła w ręce demonów lub jest w takim stanie w jakim byłeś ty, to obawiam się, że…

- Nie! – wydarł się mężczyzna i jakimś cudem usiadł. Sękol zareagował jak zwykle agresją. Rzucił się na mężczyznę i przygwoździł go do łóżka.

- Dość! – warknąłem. Stwór odskoczył łypiąc na mnie wściekle.

- Ja muszę ją znaleźć, muszę… - Powtarzał nieznajomy.