Od Kane'a

Rezydencja senator Assamiry była mnie okazała niż reszta. Pewnie dlatego, że wiwerę cechowała, niespotykana u smoków, skromność. Assamira była jedną z bardziej lubianych senatorek, dobra, sprawiedliwa i tak dalej. Była tak słodka, że można było dostać mdłości od słuchania o jej wielkim sercu.

Wszedłem do jej gabinetu zapowiedziany przez stojącego przy drzwiach strażnika. Dwójka służących stałą u jej boku.

- Witaj Kane – senatorka wstała i skłoniła lekko głowę. Jako strażnik cesarski byłem wyżej od niej, chociaż nigdy jakoś  nie przywiązywałem wagi do tych wszystkich cholernych tytułów. Etykieta jednak obowiązywała więc skinąłem głowę i gestem pozwoliłem by usiadła. Sam również usadowiłem się na krześle stojącym przy biurku. Na znak senatorki jeden ze służących podał mi puchar i nalał do niego wina. Powstrzymałem go gestem.

- Nie zabawię tu długo. Jeżeli więc możemy, moja pani, przejść do konkretów.

- Tak oczywiście – powiedziała pośpiesznie. Była wyraźnie zdenerwowana. – Zostawcie nas.

Służący posłusznie wyszli, a senatorka wstał i podeszła do okna. Rozejrzała się jakby bojąc, że ktoś ją widzi.

- Najpierw, panie, chciałbym zadać ci kilka pytań. Jeżeli oczywiście pozwolisz.

- Pytaj – powiedziałem, chociaż średnio miałem ochotę na tego typu zabawy.

- Czy wiesz, co stało się z Irezają, córką senatora Yrazza?

- Owszem. Wiem na ten temat dość sporo – Assamira spojrzała na mnie, w jej oczach był strach i zaskoczenie. Szybko to jednak opanowała. Wiedział, że byłem jedną z lepiej poinformowanych osób w cesarstwie.

- Czy… Czy sprzyjasz senatorowi Yrazzowi?

- Jeżeli mam być szczery, to jak go dorwę ukręcę mu Łab i zawieszę sobie nad drzwiami – moja odpowiedź zbiła ją z tropu. Z jednaj strony zauważyłem ulgę na jej twarzy na wiadomość, że nie lubię wiwerna. Z drugiej brutalność mojej wypowiedzi przestraszyła ją. – Dowiem się teraz o co chodzi?

- Tak. Oczywiście. Chodzi o Irezaję. Ja wiem gdzie ona jest.

- A jest w…

- W moim pałacu letnim na Esterepepe. Z pomocą swojego strażnika i niejakiego Ogiona udało jej się wydostać z Czierii. Nie mogę jednak ryzykować, że Yrazz lub demony ją znajdą. Dlatego proszę byś jej pomógł…

- Co? – No tego mi jeszcze brakowało, kolejnej rozwydrzonej szczeni ary do pilnowania. – Wybacz, ale mam obecnie dość na głowie – wstałem chcąc wyjść. Senatorka złapała mnie jednak za ramię. Była zdesperowana i przestraszona.

- Błagam. Tylko ty jeden możesz ją chronić. Nienawidzisz Yrazza, nie boisz się demonów. Poza tym Gizelle mówiła, że można ci ufać. Proszę, zrobię wszystko tylko zadbaj o bezpieczeństwo mojej siostrzenicy. To jedyna rodzina jaką mam. Nie mogę jej stracić… - w oczach wiwerny zalśniły łzy, które szybko ukryła. Westchnąłem ciężko. Naprawdę chciałbym być takim skurwielem jakiego wszyscy we mnie widzieli. Mógłbym wtedy po prostu wyjść i mieć wszystko w dupie. A tak? Nie mogłem zostawić jej samej. Tak jak nie mogłem przejść obojętnie obok Hebiego. Pomyśleć, że kiedyś chciałem mieć własne dzieci. Teraz mi przeszło i to całkowicie.

- Dobrze. Zobaczę co będę w stanie zrobić. Poślę tam swoich ludzi i jeżeli to będzie możliwe sprowadzę małą tutaj.

- Dziękuję… dziękuję. Powiedz tylko czego żądasz w zamian za pomoc.

- Czegoś czego i tak dać mi nie możesz… - mruknąłem i wyszedłem.

Wracałem właśnie do swoich kwater by wydać rozkazy Eirinnowi, kiedy zobaczyłem, a któżby się spodziewał, Hebiego i Abilona. Blond kretyn chwycił szczeniaka. Miał oczywiście obstawę i sytuacja Hebiego nie malował się w różowych barwach. Przez moment miałem wielką ochotę stanąć i przyglądać się jak się piorą, ale oczywiście nie mogłem. Przekląłem w duchu swoje zbyt ludzkie emocje i podszedłem do nich.

- Puść go z łaski swojej, szczylu – warknąłem. Księciunio niedorozwój spojrzał na mnie wściekle.

- Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób?! – zapiszczał przy tym jakby mu ktoś ogon drzwiami przytrzasnął.

- Wyraźnie powiedziałem żebyś go puścił. A wy! – zwróciłem się do dwóch przydupasów kretyna. – Zjeżdżać mi  stad! W przeciwnym razie odeślę waszym starym wasze łby przesyłką lotniczą!

Oboje wiedzieli, że jako strażnik cesarski mogę zabić każdego, jeżeli tylko nie należał do rodziny cesarskiej i nie muszę się z tego nawet specjalnie tłumaczyć. Nagle przestali być tak wierni swemu panu i zwiali, aż się za nimi kurzyło.

- Nie będziesz mi rozkazywał! – wrzasnął Abilion i potrząsnął Hebim, przypalając go papierosem przy okazji.

- Debilizm padł ci już nawet na słuch? – zapytałem i podszedłem do chłopaka. Chwyciłem jego dłoń, tą w której miał papierosa, i zamknąłem w swojej. Poczułem ból kiedy żar dotknął mojej skóry. Nie zwróciłem na to nawet uwagi. Zacisnąłem pięść. Abilion pisnął z bólu i próbował mi się wyrwać.

- Bardzo ci się podobało sprawdzanie kto jest silniejszy – wyszeptałem do chłopaka. – No to sobie sprawdzimy – zacisnąłem dłoń jeszcze mocniej, aż usłyszałem chrupot. Puściłem chłopaka, który osunął się skamląc i płacząc.

- Mój ojciec cię za to zetnie! Zapłacisz za to! – wrzeszczał.

- Gdyby stary chciał mnie ściąć to już by to zrobił. Ma wystarczająco wiele powodów. Poza tym zawsze mogę powiedzieć, że się potknąłeś, albo, że zrobiłem to w razie obrony koniecznej. A teraz zjeżdżaj zanim połamię ci drugą łapę – Abilion wstał i odbiegł.

- Nie musiałeś tego robić – powiedział Hebi.

- Nie. Nie musiałem, ale od jakichś dziesięciu lat mam ochotę go obedrzeć żywcem ze skóry. I tak ma szczęście, że nie wybiłem mu zębów.