Od Kane'a

Siedziałem właśnie nad stertą raportów (tak, zaniedbałem papierkową robotę, nie powiem, że nie celowo), kiedy do mojego biura wparował Eirinn. Zanim się odezwał wiedziałem, że to coś poważnego. W innym wypadku nigdy by tak nie wparował bez pukania.

- Panie mój, cesarz wzywa! Jest z nim Hebi – zarwałem się z miejsca i popędziłem od sali taktycznej. Nigdy nie byłem wierzący, ale idąc tam modliłem się do wszystkich znanych mi bogów. Modliłem się o to, żeby smarkacz nic nie przeskrobał i żebyśmy wyszli z tego wszyscy w jednym kawałku.

Moje wejście nie pogłębiło i tak już sporego zamieszania, ani nie wywołało nagłej ciszy. To był dobry znak. Podszedłem do Normenel, anioł był teraz w mniej sympatycznym wcielaniu.

- Macie znaleźć Ottawę! Natychmiast! – warczał cesarz. Miałem wielką ochotę powiedzieć "powodzenia".

- Tak się składa, że on też jest w to zamieszany – odezwał się Hebi.

- Co?! – władca wyglądał jakby zaraz miał wybuchnąć. Normenel zmieniała postać i jako kobieta podeszła do cesarza, położyła mu dłoń na ramieniu i pokierował nim tak by usiadł na krześle na podwyższeniu.  – Macie znaleźć tego drania i rozsmarować go po dziedzińcu pałacowym. Yrazza też chcę dostać.

- Senator Yrazz ukrywa się poza wyspą – oznajmiła Elemre. – Moi ludzie właśnie go tropią. Co do pierwszego Strażnika to najprawdopodobniej raporty, które dostawaliśmy do jakiegoś czasu były fałszywe.

- I nikt się do cholery nie zorientował?

- Nie krzycz na mnie – odpyskowała elfka. Tylko ona mogła zrobić coś takiego. Cesarz próbował wstać, ale anielica powstrzymała go.

- Kane! Możesz mi wyjaśnić skąd on wie o Wyroczni?

- Nie mam pojęcia, najjaśniejszy panie – odpowiedziałem. Potrafiłem naprawdę dobrze kłamać. Nawet Normenel zwróciła na to uwagę.

- Mam nadzieję, że mówisz prawdę. W przeciwnym wypadku dołączysz do Ottawy.

- Czego chcesz za te informacje? – zwrócił się cesarz do Hebiego.

- Dobrze wiesz czego – odpowiedział chłopak.

- Nigdy nie pozwolę ci stanąć przed Wyrocznią! Nigdy nie zasiądziesz na tronie, cholerny bękarcie! – nawet interwencja anioła nie mogła powstrzymać gniewu cesarza.

- Chłopaka jest erilu – odezwał się Black.

- Co?! – no teraz to byłem pewien, że stary wybuchnie. – Straże brać go!

Strażnicy nieco zmieszani zaistniałą sytuacją ruszyli w stronę Hebiego. Jednego z nich zdzieliłem w skroń, drugi zarobił kopniaka w bok. Kiedy stanąłem między nimi i chłopakiem przystanęli ogłupiali.

- Co ty do cholery wyprawisz, Kane?! – cesarz zgromił mnie wzrokiem.

- Ratuje życie nam wszystkim. Chłopak ma Tyfinga – na moje słowa władca cofnął się mimowolnie.

- Zabić go… Zabić tego potwora!! – krzyczał jak oszalały. Strażnicy ruszyli w naszą stronę. Shrik zawarczał i szarpnął się, jednak nie pozwoliłem mu się ode mnie oddzielić. Byłem całkowicie gotowy na walkę. Black i Hebi także. Wtem przez uchylone drzwi wleciał golden drakon. Był naprawdę spory. Zwierz obrzucił nas spojrzeniem. Przez jego grzbiet przechodziła błękitna pręga. To był jeden ze strażników Wyroczni.

- Nikt tu dziś nie zginie! – głos drakona rozszedł się echem po pomieszczeniu. – Hebi Kochiruki ma pozostać bezpieczny i stawić ma się przed Jej obliczem kiedy Ona go wezwie.

- To niedorzeczne! – warknął cesarz.

- Śmiesz kwestionować Jej wolę marna istoto? – zapytał drakon.

- Nie… - wymamrotał stary.

- Hebi Kochiruki. To czym jesteś i czym będziesz nie jest jeszcze pewne. Dlatego stawiać Ona będzie na twojej drodze ludzi. Oni pokażą ci to kim masz się stać. Pokażą ci ile można stracić i jak wiele zyskać, czym jest radość, a czym obowiązek. Kiedy będziesz gotowy Ona przebudzi się i przyjmie cię w swoim domu – Hebi wydawał się oszołomiony tym co usłyszał.

- Kane – stwór zwrócił się do mnie. – Ty bronić będziesz Hebiego…

- Co?! – zawołaliśmy chórem ja i smarkacz.

- Sądzę, że Black…. – zacząłem.

- Black nie jest dobrym kandydatem. Miłość jest pięknym uczuciem, ale sprawia, że jest się ślepym. W tobie nie ma ani miłości, ani nienawiści dla erilu. Dlatego będziesz z nim i przekażesz mu swoją mądrość.

Westchnąłem tylko. Obiecałem sobie, że jak wyjdę z tego cało, to poproszę Remesa, żeby z miejsca mnie zastrzelił jeżeli znowu wpadnę na genialny pomysł mieszania się do spraw sukcesji.

- Wyrocznie nie pozwoli by coś stało się erilu lub jego bliskim. Zapamiętaj to elfie – powiedział smok spoglądając na cesarza. Bestia zniknęła, a wszyscy zebrani spoglądali po sobie w milczeniu.