Od Kaelusa

Kari zabrał Argo i poszedł. Swoją drogą ciekawą sobie wymówkę znalazł. No cóż, tak czy siak zostałem sam z Biancą. Elfka była wyraźnie zadowolona ze zniknięcia nieproszonej widowni.

- Tęskniłam za tobą – wyznała biorąc moją dłoń w swoje.

- Ja też bardzo się cieszę, że cię widzę… Tylko, że… - potarłem kark zdenerwowany. Spojrzenie Biancy i jej bliskość sprawiały, że robiło mi się ciepło i duszno. Na dodatek jej opięta bluzka ze sporym dekoltem skutecznie utrudniała mi koncentrację.

- Masz już kogoś, tak? – zapytała i znów się do mnie przysunęła. No to byłem ugotowany.

- Nie oczywiście, że nie – odpowiedziałem za szybko, zanim zdążyłem się ugryźć w język. Na dodatek zabrzmiało to trochę zbyt entuzjastycznie niż chciałem.

- Chodź. Siądziemy i porozmawiamy – pociągnęła mnie za sobą. Celem naszej podróży był osłonięty żywopłotem ogród na tyłach świątyni Hesseli. Usiedliśmy na trawie ukryci w samym rogu, za krzewem bzu.

- Bardzo dawno tu nie byłem – przyznałem. Często kryłem się tutaj przed ojcem, kiedy mieliśmy już wracać do domu. – A ty? Jesteś tu przejazdem?

- Nie. Tym razem na stałe. Ciotka postanowiła jednak mnie przyjąć. Chociaż przyznam szczerze, że nie uśmiecha mi się to za bardzo. Wolałabym podróżować z mamą – matka Biancy, była wędrowną uzdrowicielką. Często więc zostawiała ją pod opieką ciotki, która była kapłanką w świątyni Jethry, boga łowów. – A ty? Czy twój ojciec wreszcie przyjął ofertę zostanie najwyższym kapłanem?

- Nie. Jestem tu przejazdem. Przyjechałem tylko po kilka drobiazgów dla ojca. A co do posady to służba cesarzowi go satysfakcjonuje – dziewczyna spojrzała na mnie i uśmiechnęła się niewesoło.

- Czyli kiedy jedziesz?

- Jak tylko Essef wszystko przygotuje.

- Czyli nie mamy za dużo czasu.

- Znając ojca przypomni sobie, że zapomniał czegoś dopisać, jak tylko wjadę do stolicy – zażartowałem.

- Tak. Jak wtedy gdy kazał ci iść do Wielkiego Boru po kamień księżycowy….

- …a jak wróciłem to dał mi listę jeszcze pięciu innych rzeczy – dokończyłem za nią. Oboje wybuchliśmy śmiechem.

- Aż trudno sobie wyobrazić, że minęły dwa lata. Wciąż wydaje mi się jakbyśmy wczoraj kryli się za wielkim dębem, gdzie mówiłeś mi jaka to ja jestem śliczna…

- Bo jesteś śliczna… - znowu, najpierw powiedziałem, później pomyślałem.

- Naprawdę tak uważasz? – spytała i jakoś tak ułożyła ramiona, że eksponowała swoje bujne kształty. W ustach mi zaschło i zagapiłem się. Dziewczyna to zauważyła i zadowolona z tego jak na mnie działa przysunęła się i pocałowała mnie. Co mężczyzna może zrobić w takiej sytuacji? No cóż, jesteśmy więźniami swojej natury. To było silniejsze ode mnie. Objąłem ją i oddałem pocałunek. Jeden, później następny i kolejny. Nakryłem nas swoimi rozpostartymi skrzydłami, choć i tak gdyby ktoś nas nakrył sytuacja nie pozostawiałby żadnych złudzeń.

Bianca spojrzała na mnie uśmiechnięta. Policzki miała zaróżowione, a oczy jej błyszczały. Przeciągnęła się jak kotka i oparła na mojej piersi.

- Teraz już pamiętam dlaczego tak bardzo mi ciebie brakowało – wymruczała.

- A wcześniej nie pamiętałaś? – zapytałem i pocałowałem ją.

- Kael?! – usłyszałem. Pospiesznie zerwałem się zakrywając dziewczynę i siebie skrzydłami, by ukryć braki w garderobie.

- Argo? – drakona stała wpatrzona we mnie. Zanim zdążyłem coś więcej powiedzieć uciekła z dziwnym jękiem. – Bianca, bardzo cię przepraszam… naprawdę strasznie mi przykro, ale muszę iść… ja wiem jak okropnie to pewni wygląda, że cię teraz tak szybko zostawiam…

- Idź – powiedziała zakrywając mi usta dłonią i uśmiechając się. Nie miała do mnie żalu, kamień spadł mi z serca.

Pobiegłem za Argo, ale oczywiście nie zdołałem jej dogonić. Stanąłem zastanawiając się co zrobić. Kari! Użyłem swoich skrzydeł i pofrunąłem jak strzała do gospody. Wpadłem do pokoju Kariego, zastałem go zalanego niemal w trupa. Co tu się stało? Skoncentrowałem moc i przywróciłem mężczyźnie świadomość. Ach szkoda, że to zaklęcie nie działało na mnie. Kari wstał spoglądając na mnie zaskoczony. Nie wiem czy moim widokiem czy tym, że nagle wytrzeźwiał niemal zupełnie.