Od Irezaji

Poranek był rześki, z czystą dziecięcą radością chodziłam po ogrodzie. Moje bose stopy delikatnie stąpały po wilgotnej trawie. Podbiegłam i zakręciłam piruet jak baletnica.

- Ładna! – usłyszałam czyjś głos.

- Było jej widać majtki! – dodał ktoś inny. Zaczerwieniłam się i poprawiłam nerwowo zwiewną spódnicę. Za drzewami siedziały trzy wilkołaki i gapiły się na mnie. Nie jestem pewna, ale chyba sądziły, że ich nie widzę. Spojrzałam w ich stronę surowo.

- Nie chcę was martwić, ale ona nas chyba widzi... – usłyszałam szept trzeciego wilkołaka.

- Idzie tu! – zerwały się panicznie, kiedy postąpiłam krok w ich stronę.

- Ałć! – wrzasnął ktoś, później rozległ się głośny rumor. – Co wy tu wyprawiacie? To prywatna posesja Kane’a jak was ktoś dorwie to...

- Już was ktoś dorwał... – powiedziałam podchodząc do zbierającego się z ziemi anioła o srebrnych włosach. Wilkołaki jak na komendę schowały się za plecami chłopaka, który miał naprawdę nie tęgą minę.

- Panienka Irezaja... Miło panienkę widzieć... – wymamrotał i skłonił się nisko. Wilkołaki poszły za jego przykładem, chociaż ich ukłony przypominały raczej przepychanki.

- Kurcze widziałem majtki panienki...

- Zamknij się Jory, jak chcesz wyjść z tego cało! –syknął anioł.

- A ty jesteś... – zaczęłam spoglądając na chłopaka. Wydawał mi się znajomy.

- Kaelus..

- Syn Atraela – dokończyłam bo właśnie go sobie przypomniałam. On i jego ojciec odwiedzali kiedyś pałac mojego ojca. To wtedy się poznaliśmy. Próbowałam wtedy nawet chłopaka podrywać, ale był tak speszony, że nic z tego nie wyszło.

- Tak. Nie myślałem, że mnie panienka pamięta... Co do moich kompanów to naprawdę przepraszam...

- No dobrze. Tym razem wybaczam, ale żadnych więcej tekstów odnośnie mojej bielizny – spojrzałam po wilkołakach.

- Tak prze panienki...  – zawołały chórem jak dzieci w szkole.

- Coś się stało? – zapytał Ogion podchodząc do mnie.

- Nie. To nic takiego. Stary znajomy i jego przyjaciele – uśmiechnęłam się do elfa.

- Nekromanta...? – to stwierdzenie wyrwało się Kaelowi, który spoglądał na Ogiona nieco zaniepokojony. – Przepraszam, nie chciałem być nie miły czy coś. Po prostu pierwszy raz widzę kogoś takiego jak ty... – wytłumaczył się szybko.

- Zdziwiłbym się gdybyś spotkał. Jestem jedynym nekromantą, który obecnie chodzi po Kontraświecie – odpowiedział Ogion. Nie było w nim ani odrobiny złości na młodego anioła.

- Co to za zebranie Małpo? – Sękol przylazł znowu za swoim panem i rzucił mi wściekłe spojrzenie.

- Ty patrzcie jakie paskudztwo...

- Co to? – wrzeszczały wilkołaki jeden przez drugiego.

- Kogo nazywasz paskudztwem wyliniały kundlu? – Sękol pogroził łapą wilkołakowi.

- I jeszcze się odgraża! – zachwycił się ten, którego Kael nazwał Jori.