Od Irezaji

Pożegnałam się z Hebim. Wyszłam z sali treningowej i zwiedziłam jeszcze trochę okolice pałacu. W końcu jednak senność powróciła. Wróciłam więc do rezydencji Kane’a. Gdy przez balkon wśliznęłam się do pokoju  czekał już na minie Aeron. Był wyraźniej wściekły.

- Mogłabyś mi powiedzieć gdzie byłaś, panienko? – próbował jak mógł hamować swoją złość.

- Na małym spacerze – powiedziałam krótko.

- Małym spacerze?! – wybuchnął. – Nie było cię kilka godzin!

- Nie przypominam sobie żebym musiała ci się tłumaczyć! – warknęłam. Chciałam iść do łazienki. Kiedy przechodziłam obok niego złapał mnie za rękę. Akurat w miejscu gdzie miałam sporego sińca. Zabolało. Syknęłam i odsunęłam się. Aerona spojrzał na moje ramię.

- Kto śmiał...? – w jego oczach złość mieszała się z niedowierzaniem.

- To nic takiego...

- Nic takiego?! Kto to zrobił?!

- Nie wrzeszcz! – syknęłam. – Mówię, że to nic takiego. Nikt mnie nie uderzył, to był tylko mały sparing z Hebim...

- Z Hebim? Co ty z nim...? – urwał i warknął wściekle.

- Aeron, przestań do cholery! To był tylko trening, walka na miecze, drewniane do tego! A gdybym nawet robiła z nim coś więcej to tobie nic do tego! – warknęłam. Chłopak chwycił mnie mocno. Czasami się na mnie wściekał, ale nigdy aż tak. Wyrwałam się i wymierzyłam mu policzek.

- Znaj swoje miejsce, do cholery!

- O to ci właśnie chodzi? O miejsce? Chcesz posadzić tyłek obok niego na tronie? – jego słowa zszokowały mnie i zabolały. Jak mógł pomyśleć, że chcę Hebiego ze względu na jego pozycję?

- Jak śmiesz?! Wynoś się! – wrzeszczałam.

Do pokoju wbiegła Gizelle. Spojrzała na mnie zaskoczona. Najwidoczniej tylko Aeron zauważył moje zniknięcie i dobrze je ukrył przed innymi. Często to z resztą robił.

- Co tu się dzieje panienko? – zapytała nimfa spoglądając to na mnie to na mojego strażnika.

Aeron nic nie powiedział. Spojrzał na mnie tylko i bez słowa wyszedł.

- Panienko?

- Zostaw mnie samą Gizelle. Chcę być sama...

- Jak sobie życzysz... – nimfa wyszła choć widziałam w jej oczach wahanie.