Od Irezaji

Obecność Kane’a dziwnie na mnie działała. Bałam się go. Czułam w nim ten sam chłód, który promieniował od Orobasa i Kagatha.

- Dobrze się czujesz? – zapytał Aeoran.

- Tak – odpowiedziałam ciut za szybko. Pół smok spojrzał na mnie podejrzliwie, ale nic nie powiedział.

Kiedy wszyscy się rozeszli spoglądałam jak Hebi i Rakyo wychodzą razem. Smok był nieco podniecony i niecierpliwy. Kierując się do swoich komnat czułam jak dusza Hebiego oddala się. Miałam nadzieję, że gdziekolwiek zabrał go smok wszystko będzie w porządku.

- Jak się mają Hebi i Kane? – zapytała Gizelle, kiedy usiadłam w swoim pokoju.

- Hebi dobrze, choć był trochę skołowany. Rakyo gdzieś go zabrał, ale skora z nim będzie to wszystko w porządku. Co do Kane’a to... cóż niektórzy mogą doznać sporego szoku, kiedy rozejdzie się wszem i wobec, czym teraz jest...

- Nie sądzę, żeby mu to za bardzo zagroziło – podsumowała nimfa.

- Jest teraz demonem... Demon w Straży Cesarskiej...

- Kane zawsze był mroczną postacią. Od zawsze dbał by inni czuli do niego respekt i strach. Władzę dają strach, pieniądze lub uwielbienie. Kane bardzo sprytnie posługiwał się strachem i majątkiem, żeby dojść do władzy i dzięki temu jest dziś jednym z najbardziej wpływowych ludzi w cesarstwie. Poza tym jego tygrys już od dawna nie był zwykłym dajmonem, o ile kiedykolwiek nim był.

- Jak to nie był zwykłym dajmonem? – zapytałam. Shrik owszem przerażał mnie, ale chyba jak każdego.

- Dajmon to część duszy. Owszem, ma w pewnym sensie wolną wolę i tak dalej, ale żaden dajmon nie skrzywdzi swego pana. To po prostu nie możliwe. A Shrik nie tylko sprawiał ból Kane’owi, ale robił to celowo. To nie jest normalne.

- Skąd tyle o nim wiesz?

- Cóż... – Gizelle westchnęła. – To właśnie Kane przekreślił moją karierę skrytobójczyni.

- Jak to...?

- Widzisz, skrytobójca musi wykonać zlecenie lub umrzeć próbując. Takie są zasady. Byłam dobra, nawet bardzo, w tym co robiłam, aż pewnego razu dostałam zlecenie, które mnie przerosło...

- Twoim celem był Kane?

- Owszem. Próbowałam go zabić, ale nie udało mi się. Podczas naszego małego pojedynku Shrik uwolnił się i rzucił na mnie. Cudem się uratowałam. Kane się wściekł i zaatakował własną bestię. Obronił mnie przed tygrysem i sam został przy tym ranny. Byłam tak zaskoczona, że nawet przez myśl mi nie przeszło kontynuowanie zlecenia. A Kane, jak gdyby nigdy nic, puścił mnie wolno.

- Dlaczego to zrobił? Przecież chciałaś go zabić...? – zapytałam.

- Nie wiem... Nigdy nie pytałam. Wiesz... Kane jest... Nawet trudno to określić. On po prostu chodzi własnym ścieżkami i robi co mu się podoba. Tak było chociażby gdy pomógł chłopcom z FALCON’u mnie uwolnić. Informacje, które posiadałam nie były warte aż tyle. A przekupienie straży, zdobycie klucza, to wcale nie mogło być łatwe i tanie. Podobnie z pomocą tobie czy Hebiemu. Teoretycznie Kane nie ma z tego żadnej korzyści. A przecież nikt nie stwierdziłby, że robi to z czystego serca. Jaki ma w tym cel, tego nikt nie wie.

- Mówił, że Assamira zapłaciła...

- Tak ci powiedział? – na twarzy nimfy zaigrał uśmiech. Nie chciałam pytać dalej.

Czułam się nieco dziwnie. Byłam zmęczone.

- Położę się... – powiedziałam.

- Oczywiście – Gizelle wyszła.

Sen przyszedł szybko. Czułam się dziwnie, jakbym latał. Byłam dziwnie radosna i jakby czymś odurzona. Spoglądałam na dziki teren pode mną. Kiedy zatrzymałam się stałam w wielkiej grocie. Czułam magię, przepływała przeze mnie.

- Czekałem na ciebie... – odezwał się dźwięczny głos. To był Hebi. Stał nieopodal. Przyglądał mi się z uśmiechem. Chłopak był jakby nieco inny, coś zakłóciło jego chłopięcą niewinność, która tak budziła moją sympatię. W jej miejsce pojawiało się jednak coś innego, coś od czego płonęłam.

Rozejrzałam się uważnie szukając Rakyo.

- Jest za zasłoną, nie musisz się martwić. Śpi teraz, nie może dostrzec ani mnie, ani ciebie – powiedział.

- Tak... on... – wymamrotałam.

- Jesteś zazdrosna – skwitował z zalotnym uśmiechem i podszedł do mnie.

- Oczywiście, że nie jestem – żachnęłam się.

- Och, El. Gdyby nie to, że mnie nie okłamiesz, to może i bym ci uwierzył – położył mi dłoń na policzku.

- Kochasz go... – powiedziałam, ale nie odsunęłam się od niego.

- W tym życiu... – wymruczał mi do ucha. No tak, Rakyo, był dla niego ważny teraz, ale on przeminie. A ja trwać będę wiecznie. Zawsze, życie po życiu, będziemy się spotykać, gdy tylko nasze dusze będą gotowe. W końcu mi to obiecał.

Chłopak przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Pragnęłam go bardzo. Jego dłoni na swoim ciele, jego oddechu tuż przy mojej skórze. Nie protestowałam gdy poprowadził mnie w głąb jaskini.

Zasyczałam z bólu, gdy stałam się jego własnością.

- Krwawisz... czyżbym był pierwszy? – zapytał z troską i czymś jeszcze. Satysfakcją.

- Zawsze jesteś... – wymruczałam i zachęciłam by kochał mnie dalej.

Nie chciałam opuścić jego ramion. Było mi tu tak dobrze. Ale wiedziałam, że muszę. Oboje musimy wrócić do naszych obecnych żyć.

- Do zobaczenie... – wyszeptał gdy odchodziłam. Nie odezwałam się, a jedynie uśmiechnęłam. Pozwoliłam by wir porwał mnie z powrotem. Daleko od tego miejsca, daleko od magii, daleko od niego.

Obudziłam się rozpalona. Oddech mi się rwał. Pierwszy raz w życiu miałam tak realistyczny sen. Spróbowałam usiąść i wtedy poczułam ucisk w podbrzuszu. Odrzuciłam nakrycie, na prześcieradle były krople krwi, krwi, której być tam nie powinno.