od Hebiego

Powoli zaczęła mi wracać świadomość. Skrzywiłem się z bólu. Czułem się taki jakiś... niepełny.

- Hebi!... - Rakyo zauważył od razu, że się obudziłem. Siedział na skraju łóżka, a gdy tylko otworzyłem oczy, pogładził mnie. Spróbowałem wstać, ale nadaremnie. Smok podtrzymał mnie i przytulił mocno do siebie. Chciał zrobić coś więcej, ale się bał tego skutków. Byłem mu za to wdzięczny, bo odczuwałem w sobie dziwną pustkę i brak pewności. Ironicznie nasunął mi się obraz księżniczki w wieży ze starych bajek.

- No nareszcie! - usłyszałem głos, jeszcze nie zidentyfikowany przeze mnie. - Ile można... - nie dokończył, gdy mój uścisk na koszuli Rakyo wzmocnił się. Instynktownie schowałem się, sam nie wiem przed czym. - No tak - westchnął nieznajomy. - Teraz to może tak wyglądać przez najbliższe kilka miesięcy. Dlatego mówiłem nie - dopiero teraz dotarło do mnie, że to był Orobas.

Zdziwiłem się, że nigdzie nie ma Ogiona, Irezai, czy kogokolwiek innego, ale w końcu doszedłem do wniosku, że pewnie Rakyo ich nie dopuścił, a na demona nie miał jakiegokolwiek wpływu.

- Spokojnie, jestem przy tobie - usłyszałem Rakyo przy uchu. Smok mówił niskim głosem o delikatnym, usypiającym wręcz tonie. - Nic ci nie będzie, obiecuję.

- A ty co? Instynkt macierzyński? - prychnął ktoś z lekką pogardą w głosie. Ten głos zidentyfikowałem od razu. Kane. Ale jakiś taki... inny.

- Co... jak... - poczułem, jak mięśnie Rakyo napinają się, a smok jest niepewny, co się dzieje. - Przecież ty umarłeś... - oczy mi się rozszerzyły, gdy to usłyszałem.

- Umarłem i zmartwychwstałem, zadowolony - prychnął dajmon. - Wstawaj, młody, bo to ponoć ja byłem w stanie krytycznym, a nie ty - nie miałem pojęcia, co się dzieje.

- Odpuść, szczeniaku. To przez ciebie - syknął demon z furią i pewnością siebie. Nie wiedziałem, czy powinienem się mieszać, wolałem zachować ciszę.

- Szczeniaku?! Jak śmiesz... - Kane nie dokończył, gdy Orobas zaczął się śmiać.

- Jak JA śmiem? Byłem już stary w momencie, gdy ktoś kiedyś wpadł na pomysł, żeby skrzyżować człowieka z duchem, a ty mi tu chcesz wielką wspaniałością wyjeżdżać? Nie zapominaj się, radzę. Dopiero od paru chwil jesteś demonem - w jego głosie brzmiała autentyczna groźba.

- Demonem? - powtórzył jak echo Rakyo.

- Tak, czego się spodziewałeś? - Orobas był już zupełnie spokojny, choć ciągle utrzymal lekko władczą nutkę. - W końcu umarł. Ja nie wnikam, co zrobił za życia, żeby do tego doszło, ale zabicie muchy to to z pewnością nie było. A teraz, jeśli pozwolicie - kiwnął głową i podszedł pod drzwi. - Bo Wyrka się wścieknie i zaś dojdzie do Potopu czy innej plagi - uśmiechnął się i wyszedł.